Tijdens een ernstige ziekte was er niets anders meer dan ‘ik’ voor Arjenne. Na een zoektocht kon ze het leven weer omarmen en kreeg ze nieuwe waardering voor dat wat ‘goed gaat’ in het leven. Daarnaast heeft ze ook vertrouwen opgebouwd. Ze hoeft niet perse iets neer te zetten, het ‘ik’ is nu veel eerder ‘genoeg’ en wordt gewaardeerd door de mensen om haar heen. Ze staat nu stevig overeind en heeft voeling met haar kern. Ze neemt elke dag de tijd om even bij zichzelf stil te staan en zich af te vragen wat belangrijk is. Bij een moeilijke vraag van een ander neemt ze de tijd om het juiste antwoord te vinden.