Ik was blij met het antwoord van Henk en laat het graag hier zien:

‘Ik ben nu gepensioneerd en heb veel vrije tijd. Ik zit niet meer onder de druk van het werken, werken. Daardoor heb ik een beetje een verlicht gevoel van het leven. Dat is niet alleen ontstaan door mijn pensioen hoor. Ik voel me gewoon  gelukkig. Ik heb een vrouw die ik lief heb en een dochter. Ik voel me er goed bij. Een voorval in mijn leven heeft grote indruk op me gemaakt. Een jaar of tien geleden kreeg ik een hersenbloeding. De linker helft van mijn lichaam was verlamd. Ik kwam natuurlijk in het ziekenhuis terecht en heb een jaar mijn best moeten doen om te herstellen. Ik kwam opeens heel duidelijk de scheidslijn tegen tussen zijn en niet zijn. Het was onverwacht en bijzonder. Het gebeurde in een flits. Ik zat achter de computer en kon opeens niets meer. Dat voorval heeft heel veel indruk op me gemaakt. Ik beschouw het leven als een geschenk en alles wat na deze ervaring is gekomen maakt me gelukkig. Na een jaar kon ik weer zingen in de kerk en meedoen met het koor. Ik ben godsdienstig opgevoed en het leven is mij gegeven en ik ben God daar dankbaar voor. Ik weet dat er een gene zijde is en wilde toch het leven en ik vroeg of ik mocht genezen. Ik heb het ‘niet’ leven al ondervonden en dit is voor mij dus het ‘wel’ leven. Die ervaring heeft heel sterk bijgedragen aan het gevoel dat het goed met me gaat. Voor die tijd was ik daar niet zo bewust van. Het leven was een beetje een sleur. Nu ben ik veel bezig met vrijwilligerswerk en doe ik veel om de maatschappij kennis te laten maken met de oudere Molukse gemeenschap. Zij hebben over het algemeen hun weg gevonden in Nederland, maar wel na een hele moeilijke periode. De Molukse gemeenschap in Nederland is bijzonder.’