Nel is de oudste deelnemer van het Waarom project en geeft het volgende antwoord.

‘Niemands pad gaat over rozen, maar ze zeggen dat ik altijd positief ben. Dat heb je denk ik wel of dat heb je niet. Dat heb ik gewoon gelukkig meegekregen. Veel mensen zijn altijd negatief over alles en vinden het moeilijk en dat kan ik niet uitstaan. Ik sta positief in mijn leven en dat is mijn kracht, maar zowel ik als de mensen die klagen hebben dat gewoon meegekregen. Je kan er eigenlijk niet zoveel aan doen. Ik heb het een beetje van huis uit meegekregen. Van mijn vaders kant waren ze positief. Mijn moeder is 72 geworden, omdat er voor de oorlog nog geen goede medicijnen waren voor haar. Ik sta versteld dat ik opeens 90 jaar werd. Dat is nu vijf jaar geleden. Dat is zo hard gegaan. Opeens was ik het en kon het niet geloven. Ik ben wel vreselijk actief geweest. Tot mijn 91ste heb ik gezwommen. Ik heb altijd veel gesport en zat op veel verenigingen. Altijd wel in beweging. Een paar jaar geleden ging het met mijn gezondheid minder, maar ik blijf ook geïnteresseerd in de politiek en lees de krant. Ja, ook daardoor gaat het goed met me. Aan het begin van de oorlog kreeg ik verkering. We hebben daarna geen licht meer gezien. Op 5 mei werd het vrede en op 9 mei zijn we in het Stadhuis van Gouda getrouwd. We hadden een huis en trokken daar in. We hebben er zowat 65 jaar gewoond. Het hele stadhuis stond vol met mensen om ons te zien trouwen. Ik droeg oranje lelies en een sluier. We konden maar één koetsje krijgen, omdat de meeste paarden waren ondergedoken. Nu ik zo oud ben zou ik het mooi vinden als ik een keer ‘s avonds naar bed zou gaan en dan niet meer wakker zou worden. Maar we hebben er niets over te zeggen. Niet toen we geboren werden, maar ook niet hoe we dood gaan. Nu zit ik hier goed. We hebben het allemaal naar onze zin hier. Het is goed.’