‘Ik zit een beetje in mijn nadagen. Wat ik nog kan doen, dat doe ik en daarom gaat het toch relatief goed met mij. Ik ben iets eerder gestopt met werken, nog zonder dat ik wist dat ik ziek was. Veel mensen zeggen ‘later, als ik gepensioneerd ben, dan ga ik leuke dingen doen’. Maar later komt niet altijd. Er gaat iets fout en dan…. Ik ben blij met hoe het gegaan is. Al met al ben en blijf ik een actief mens. Als vrijwilliger bij sociëteit Concordia bijvoorbeeld. En ik ben veel met kunst bezig. Bovendien ben ik vrij rationeel over het ziek zijn, nog niet emotioneel. Straks misschien wel. De behandeling is te doen en dankzij de pillen gaat het nu goed. Ik ben wel snel moe, dus mijn activiteiten doseer ik. En als ik bij het einde kom, dan zien we tegen die tijd wel hoe dat is. Ik heb er niet zo veel problemen mee… dan is het gewoon gebeurd. Ik ben er heel open in. Ze kunnen me gewoon vragen hoe het gaat en gelukkig doen ze dat ook… Er zijn maar één of twee mensen die me zijn gaan mijden. Het zit in mijn nieren, maar verder ook op allerlei andere plekken. Als ik straks emotioneler zal worden, blijft het vast ook wel goed gaan, want dat hoort dan weer bij die periode. Doe het nu, want later komt niet, dat is mijn motto. Zo lang het gaat, doe ik dat ook. Het is een manier om me gaande te houden. Ik kan wel thuis gaan zitten kijken naar de stoplichten, maar dat helpt niet. Toen ik afscheid nam van school, hebben leerlingen mij drie geraniums gegeven als waarschuwing. Daar ben ik dus niet achter gaan zitten en daarom gaat het goed met me.’

Willem is in 2016 overleden